27 maart 2015

Meer dan 500 vrienden .... en toch enorm eenzaam!

Afbeelding
Dat blijkt regelmatig binnen enkele sessies met jongeren en young professionals. En dan gaat het over Facebook, instagram, twitter e.a. social media.

Een paar weken geleden, kwam er weer zo’n leuke, knappe dame (22) mijn praktijk binnen. Jong en aantrekkelijk, open en op het eerste oog ook nog zelfverzekerd. Ze vertelde hoe heerlijk haar leven was. Ze woonde in een gezellig studentenhuis en had veel leuke uitjes met vriendinnen en kwam uit een hele fijne familie. Het enige wat tegen zat was haar studie. Ze vond het niet leuk en wilde switchen. Maar wist niet zo goed wat ze er eigenlijk mee aan moest. De twijfel was toegeslagen.

 

Ze vertelt over haar studie en haar bezigheden en al gauw blijkt ze helemaal niet zo tevreden over haar leven. Ze vertelt over de successen van de mensen om haar heen. Zij heeft het gevoel stil te staan en vindt dat ze niet genoeg leuke dingen doet.

 

Ze vertelt dat ze op feestjes vaak doelloos op haar smartphone surft en appt. Doet alsof ze eindeloos aan het chatten is met vrienden, om vervolgens de teksten niet te sturen maar te deleten. Alles om de indruk te wekken een heerlijk en geweldig sociaal leven te hebben. Te druk om een gesprek te voeren. Bang om geen leuke tekst te hebben en bang om door de mand te vallen. Ze wil niet onder doen bij haar vrienden. En is eigenlijk weer blij als het tijd is om naar huis te gaan.

 

Terwijl zij haar social media regelmatig checkt en overvallen wordt door alle lucky moments van haar vrienden, raakt ze steeds verder in de knel.

Ze dwingt zichzelf om ook regelmatig haar ‘blije’ leven te posten, ook al was ze niet blij. Het is hard werken en dat realiseert zij zich terwijl ze met mij praat. Ze is er moe van, het piekeren, de onzekerheid en het in stand houden van iets, dat er niet is. Het gevoel de enige te zijn, die ‘suf’ op de bank zit. Aan wiens leven van alles ontbreekt.

Het gevoel waardeloos te zijn, er niet bij te horen, het gevoel de enige te zijn, en eenzaam. Ze voelt de brok in haar keel.   

 

Dan is daar het verdriet. Het verdriet omdat ze de afgelopen jaren niet meer naar zichzelf heeft geluisterd en haar eigen weg is gegaan. Maar de succesverhalen van haar omgeving tot hogere macht heeft verheven. Van het ultieme geluk en het ultieme leven. De onbereikbare norm en de onbereikbare liefde. Deze strijd gevoerd in stilte en eenzaamheid. En wat een opluchting ……

 

Inmiddels vervolgt ze haar studie en weet dat er altijd wel momenten blijven, dat de eenzame gevoelens haar kunnen overvallen. Maar het is fijn om  te realiseren dat het een keuze is, om hieraan toe te geven of om  te realiseren dat veel jongeren die ik spreek zich herkennen in dit verhaal.

 

 

 

Lees meer...